Het begon gewoon als een verkoudheid. Althans, dat dacht ik. Een baby snottert wel vaker, helemaal als ze naar de opvang gaan. Dus ik schrok niet direct van het kleine hoestje en de verstopte neus van mijn dochter van vijf maanden oud. Maar dat veranderde toen haar ademhaling steeds moeizamer werd.
De afgelopen anderhalf jaar maakte ik me vooral zorgen over het coronavirus. Aan de ene kant terecht natuurlijk, want er is nu eenmaal een pandemie die miljoenen slachtoffers heeft geëist. Ik wil Covid-19 dan ook absoluut niet bagatelliseren. Maar met de focus op het coronavirus, vergeet je soms bijna dat er ook nog andere ziekten bestaan. Tot je met je neus op de feiten wordt gedrukt.
In het ziekenhuis werd mijn dochter getest op een hele waslijst aan potentiële virussen die haar benauwde toestand konden hebben veroorzaakt. Uiteindelijk bleek er één ’positief‘ te zijn: het respiratoir syncytieel virus, ook wel bekend als het RS-virus. Dat had bij haar tot bronchiolitis geleid. Haar longen zaten vol met slijm.
Vreemd genoeg kende ik het RS-virus eigenlijk helemaal niet. Ik vraag me af of ik er voor die week al van had gehoord. Maar precies op de dag dat mijn dochter licht begon te hoesten, zag ik nota bene op de site van RTL Nieuws het verhaal van Maria die vertelde dat haar zoontje door het RS-virus op de intensive care was beland.
In Nederland werd afgelopen maand zelfs een verlate epidemie geconstateerd. Normaal gesproken waart het virus namelijk vooral rond in de wintermaanden. Maar door de coronamaatregelen was verspreiding afgelopen winter lastig. Mogelijk wordt de huidige uitbraak veroorzaakt door de versoepelingen.
Dat mijn dochter uitgerekend in dezelfde periode ziek werd, is puur toeval. Haar besmetting vond namelijk plaats in Brazilië, waar het nu winter is en was in dat opzicht dus ‘normaal’. Maar het laat wel zien hoe wijdverspreid het RS-virus is. Wereldwijd is het na malaria zelfs de belangrijkste doodsoorzaak bij baby’s. Elk jaar sterven 118.000 jonge kinderen aan de gevolgen van het virus.
Toen ik de diagnose van mijn eigen dochter hoorde, was dat dan ook even schrikken. Gelukkig is zij met haar ruim vijf maanden alweer wat sterker dan bijvoorbeeld een pasgeboren baby. Haar toestand was wel reden tot zorg en we moesten het goed in de gaten houden. Maar na een paar uur ter observatie in het ziekenhuis, mocht ze uiteindelijk naar huis.
Toch bleef het spannend. In mijn armen ging haar kleine lijfje schokkend op en neer. Het engste was het als haar adem even stokte. Maar gelukkig toverde ze de volgende ochtend ondanks haar benauwdheid en vermoeidheid alweer een klein lachje op haar gezicht.
En zo snel als haar situatie was verslechterd, zo snel knapte ze gelukkig ook weer op. Met dank aan heel veel neusspoelingen en speciale ademhalingsfysiotherapie. Intussen is ze weer een blije en gezonde baby. Maar ik ben bang dat ik een snotneus nooit meer met dezelfde ogen zal bekijken.
Deze column verscheen op 8 juli 2021 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 