Het is al na middernacht als ik plotseling luid gejoel hoor bij mijn buren. Er wordt geklapt en gejuicht. Reacties die je hier in Brazilië normaal gesproken verwacht bij voetbalwedstrijden van de populairste teams. Maar dit keer wordt er voor een hele andere wedstrijd gejuicht: de 21e editie van Big Brother Brasil. Zowel de eliminatieafleveringen als de finale deze week zorgden steevast voor een hoop kabaal in mijn wijk.
Een goede vriendin van me bleek ook een trouwe kijker. Samen met haar man volgde ze het programma dit jaar voor het eerst. “Het was leuk, maar ik ben eigenlijk ook wel blij dat het is afgelopen”, appt ze me deze week na de finale. “Het haalde mijn hele leven overhoop!” En niet alleen vanwege het tijdstip. “We leefden echt enorm mee. Ik was soms gewoon echt boos en verontwaardigd!” Hoewel ze er nu vooral om moet lachen dat ze zich zo liet meeslepen.
Maar ze was lang niet de enige. Waar Nederland dit jaar probeerde om de realityshow nieuw leven in te blazen, is Big Brother in Brazilië nooit weggeweest van de buis. En terwijl de Nederlandse versie qua kijkcijfers behoorlijk tegenviel, groeide het publiek hier juist ten opzichte van de laatste jaren. Gemiddeld keken er elke dag zo’n veertig miljoen Brazilianen naar de beslommeringen in het huis. Zo’n twintig procent van de bevolking.
De toegenomen populariteit was voer voor psychologen. Want in eerste instantie klinkt het natuurlijk ook best vreemd. Waarom zou je als je thuis opgesloten zit vanwege de pandemie vrijwillig kijken naar andere mensen die ook opgesloten zitten? Maar het antwoord zit hem onder meer in het feit dat de inwoners van het Big Brother-huis dan wel meededen aan een realityprogramma, maar in feite juist ontsnapt waren aan de realiteit van het land.
Terwijl het coronavirus buiten de muren van het huis als een razende door Brazilië trok, bevonden de bewoners zich juist in een wereld zoals we die van voor de pandemie kenden. De realityshow werd een fantasiewereld. Zonder mondkapjes en waar gewoon geknuffeld, gedanst en gekletst kon worden. En met drama en intriges die wel degelijk serieus waren – racisme, pesten, homofobie – maar in ieder geval even niet met corona te maken hadden.
Zoals mijn vriendin het verwoordde: “Het kijken van Big Brother was een manier om zelf weer een beetje te leven. Door betrokken te raken bij een wereld die we niet meer kennen. Zonder mondkapjes, zonder angst. En met minder dodelijke problemen. Het was iets dat de mensen bij elkaar bracht. Ik kon er met iedereen over praten: van de bakker tot mijn eigen vader. En een vriendin die in Londen woont keek ook mee. Het was gewoon fijn om het eindelijk eens over iets anders te hebben dan de pandemie.”
Het wordt dit jaar dan ook niet alleen een zware dobber voor de finalisten om terug te keren naar de realiteit. Ik ben bang dat de trouwe kijkers ook flink moeten afkicken. Want die wereld zonder corona, daar zijn we hier nog ver vanaf.
Deze column verscheen op 6 mei 2021 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 