Een spontane actie, zo noemde de Braziliaanse beachvolleybalster Carol Solberg het. Nadat ze samen met haar partner de derde plek in een toernooi had behaald, schreeuwde ze aan het einde van een televisieinterview naar de camera: “En om het niet te vergeten, weg met Bolsonaro.”
Een opwelling die haar door veel mensen niet in dank werd afgenomen. De speelster werd bedolven onder de haatberichten en bedreigingen. En bovendien kan het haar duur komen te staan. Ze werd namelijk aangeklaagd voor het Braziliaans Hooggerechtshof voor Sportrecht. Op dit moment hangt haar een tijdelijke schorsing en een boete die kan oplopen tot ruim 15.000 euro boven het hoofd.
Ze zou met haar uitspraak namelijk de regels van de competitie hebben overtreden. Het betreffende artikel verbiedt spelers om hun mening via de media te uiten als die het imago van de Braziliaanse Volleybalbond en sponsoren kan schaden. De uitspraak in de zaak moet nog volgen.
Ik ben benieuwd wat er zal worden besloten. Want dat het betreffende artikel op meerdere manieren geïnterpreteerd kan worden, lijkt me vrij duidelijk. Maar wat in mijn ogen nog veel bijzonderder is, is dat er hier duidelijk met twee maten lijkt te worden gemeten.
Solberg is namelijk lang niet de eerste die op het sportveld haar politieke mening uit. Internationaal gebeurt dat momenteel vooral in het kader van de Black Lives Matter protesten die onder meer door F1-coureur Lewis Hamilton en diverse Amerikaanse basketballers worden gesteund. Maar als het gaat om de Braziliaanse president Bolsonaro, dan is Solberg ook niet de eerste die van zich laat horen.
Zoals voetballer Felipe Melo, speler van de club Palmeiras. Maar hij sprak in een vergelijkbaar televisieinterview op het veld na een wedstrijd juist zijn steun uit voor Bolsonaro. Dat was blijkbaar geen probleem.
En vooral de vergelijking met twee spelers van de mannelijke volleybalselectie was al snel gelegd. Wallace en Mauricio Souza poseerden in 2018 na een gewonnen wedstrijd tijdens het wereldkampioenschap volleybal samen terwijl ze met hun vingers het cijfer zeventien vormden, het lijstnummer van destijds presidentskandidaat Jair Bolsonaro. Aangeklaagd werden ze niet vanwege hun politieke uiting.
Sterker nog, in een verklaring zei de Volleybalbond destijds wel dat ze geen prijs stelden op politieke uitingen, maar ook dat de bond “gelooft in vrijheid van meningsuiting en zich daarom niet toestaat om de persoonlijke sociale netwerken van de atleten, leden van de technische commissies en medewerkers van het huis te controleren.” Maar in het geval van de uitspraak van beachvolleybalster Solberg werd er opeens gesteld dat die “op geen enkele manier overeen komt met de ethische houding die atleten altijd moeten bewaken.” En “dat het alle passende maatregelen zal nemen, zodat dit soort feiten, die het imago van de sport kleineren, niet langer worden beoefend.”
Toch kreeg Solberg, ondanks alle kritiek, juist ook veel steun van mensen die geloven dat sporters niet beperkt mogen worden in hun recht op vrijheid van meningsuiting. Of de disciplinaire commissie van het Hooggerechtshof het daarmee eens is, moet nog blijken.
De prijs die Solberg moet betalen voor het uiten van haar mening is misschien hoog. Aan de andere kant geldt ironisch genoeg dat juist door alle ophef veel meer mensen haar ‘weg met Bolsonaro’ hebben opgemerkt. En het doel van een protest lijkt me toch uiteindelijk dat het door mensen wordt gehoord.
Deze column verscheen op 8 oktober 2020 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 