De rit van mijn huis in São Paulo naar het internationale vliegveld heb ik al ontelbare keren gemaakt. En elke keer weer werp ik op de toegangsweg een blik naar rechts op het meer dat daar ligt. Niet omdat het meertje nou zo speciaal is. Maar ik moet altijd even kijken of mijn favoriete Braziliaanse dier er rondscharrelt: de capibara.
Met hun lange logge lijven zien ze er vooral uit als een soort uit de kluiten gewassen cavia’s. Niet zo gek, want ze zijn een directe neef van de cavia die in Nederland als huisdier wordt gehouden, maar die oorspronkelijk ook uit Zuid-Amerika komt.
De capibara’s leven vooral in Brazilië en de aangrenzende landen. Ze houden van moerassen, rivieren en meren. En die hoeven niet per se ver weg van de bewoonde wereld te zijn. Hoewel ik zelf in het Braziliaanse moerasgebied de Pantanal de meeste capibara’s bij elkaar zag, zijn er genoeg soortgenoten die hun toevlucht tot de stad hebben gezocht. En zich daar soms verbazingwekkend goed hebben aangepast. Kijk maar eens naar deze capibarafamilie in de stad Cuiabá:
De capibara’s die bij het meertje bij het internationale vliegveld van São Paulo wonen, laten zich gelukkig ook vaker wel dan niet zien. Meestal hangen ze een beetje in het gras. Af en toe nemen ze een duik. Want als deze dieren ergens van houden, dan is het wel zwemmen.
Dat bleek wel in Rio de Janeiro afgelopen week. Daar moest de milieupolitie uitrukken vanwege een enthousiaste capibara op het strand bij de luxe wijk Leblon. Het leek wel alsof het dier had gehoord dat burgemeester Crivella had besloten dat vanaf zaterdag badgasten weer een duik in zee mochten nemen, een versoepeling van de coronamaatregelen in de stad. En daarom greep hij op vrijdag snel nog even zijn kans om in zijn eentje heerlijk te dartelen in de branding.
Helaas is het eigenlijk niet de bedoeling dat deze wilde dieren teveel in stedelijk gebied komen, ook om henzelf te beschermen. Dus moest hij na zijn verfrissende duik gevangen worden genomen. Hoewel dat makkelijker gezegd was dan gedaan:
Uiteindelijk lukte het toch en werd hij overgebracht naar een nationaal park in de buurt. Daar hangt hij nu vast sterke verhalen op tegen zijn vrienden over zijn avontuur op het strand. De branding is weer gewoon voor de menselijke inwoners van de stad. Toch jammer vind ik. Maar gelukkig lijken mijn vrienden bij het vliegveld wel gewoon te mogen blijven.
Deze column verscheen op 6 augustus 2020 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 