Met lichte jaloezie bekeek ik deze week de beelden van de Nederlandse basisscholen die weer gedeeltelijk opengingen. Met ingewikkelde looproutes en creatieve juffen en meesters die met een zelfgebouwde machine toch high fives in ontvangst konden nemen en met een ‘zwem noodle’ probeerden om anderhalve meter afstand te bewaren.
Dat soort taferelen zit er hier in Brazilië voorlopig nog niet in. Het aantal coronabesmettingen stijgt op dit moment in razend tempo. Elke week vallen er meer doden. En de ziekenhuizen zijn op verschillende plekken in het land al overbelast. Dat betekent dat ik voorlopig gewoon zoveel mogelijk thuis blijf. En mijn dochter van vier dus ook.
Haar school sloot half maart de deuren. Voor de eerste weken kregen we nog wat halfslachtige opdrachten mee die ze thuis moest maken. Daarna besloot haar school, net als veel anderen hier, om simpelweg de vakantie van juli naar april te verplaatsen. Input werd er verder niet gegeven.
Vier weken ‘vakantie’ in eigen huis zagen we niet echt zitten. En mijn eigen creativiteit kent ook grenzen. Gelukkig bood het kleuterschema van de Nederlandse school waar mijn zus werkt uitkomst. Dat waren voor een groot deel educatieve opdrachten waardoor ze kon spelen en tegelijkertijd bijvoorbeeld letters en cijfers kon oefenen. Zij blij, wij blij. Ook al waren er uiteraard dagen dat het allemaal wat minder soepel liep.
Intussen hoorde ik van Braziliaanse vrienden met kleuters op een andere school dat ze daar waren begonnen met live online lesgeven. Dat leek me eerlijk gezegd nogal ambitieus met vier- en vijfjarigen. Hoewel het wel voor goede anekdotes zorgde. Zoals die keer dat de juf een kleuter vroeg of ze al klaar was met haar opdracht. “Nee, ik wacht op papa. Die zit even op de wc.” Of het meisje dat zich wild schrok toen het beeld van haar juf bevroor: “Juf Carla, wat is er gebeurd?” riep ze. “Praat met ons!” Ze begon zelfs te huilen. Haar moeder ook, maar dan van het lachen.
Ik ook, toen ik de verhalen las van een vriendin die was vergeten dat haar zoontje op dat moment les had, in haar bh de woonkamer inliep en zich vervolgens van schrik op de grond wierp. En over een oma van een medeleerling die op de bank in op de achtergrond lag en lekker aan haar buik begon te krabben. Maar het lachen verging me afgelopen zondag toen ik een Whatsappbericht ontving van de school van mijn dochter. De vakantie was afgelopen en ook zij zouden online gaan lesgeven via Zoom.
Het scheelt gelukkig dat haar drie vaste lessen per dag maximaal veertig minuten per stuk duren. Dat is niet alleen voor haar, maar ook voor mij meer dan genoeg. Ik moet er namelijk bij blijven om haar te begeleiden. Dat is vooral een feest als alle kinderen door elkaar heen beginnen te praten waardoor de lerares onverstaanbaar wordt. Uit wanhoop riep ik vanmiddag naar de juf of ze alsjeblieft iedereens microfoon op stil kon zetten.
Mijn respect voor de leraren is in ieder geval groot dat ze dit aandurven. Vooral omdat het nogal een risico met zich meebrengt. Want de ouders kijken mee. En dat kan grote gevolgen hebben. Zo overleefde op de school van mijn vrienden de Engelse lerares haar eerste twee weken online niet. Haar niveau bleek zo slecht dat de ouders begonnen te klagen. Ze bleek het consequent te hebben over ‘goodjie morning’ en ‘poppiecornie’, in plaats van ‘good morning’ en ‘popcorn’. En dus was het ‘bye bye’ voor de teacher.
Deze column verscheen op 14 mei 2020 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 