Driftig gebaart het mannetje naar een open plek tussen twee auto’s, even verderop in de straat. Snel parkeer ik mijn auto. Als ik wil uitstappen, zie ik in mijn spiegel dat hij komt aanrennen. “Wil je me straks 10 real geven?” Het lijkt een soort strikvraag. Natuurlijk wil ik hem geen 10 real geven, omgerekend iets meer dan 2 euro. Waarom zou ik? Ik heb mijn auto geparkeerd op een stuk openbare weg waar parkeren gratis is.
Maar ik weet dat ik geen keuze heb. Ik heb in Brazilië genoeg verhalen gehoord over deze zogeheten ‘flanelinhas’, een soort illegale parkeerwachters. Als je ze niet betaalt, kun je zomaar een mooie kras in je auto krijgen. In feite is zijn vraag dus een verkapte bedreiging.
Je ziet dit soort parkeerwachters vooral opduiken in het weekend. Op de plaatsen die druk bezocht zijn en waar de parkeerplekken op straat schaars zijn. In de buurt van parken, attracties en concerten. Die zijn het meest lucratief en dus het populairst bij de ‘flanelinhas’.
De naam ‘flanelinha’ betekent letterlijk ‘doekje’. Dat schijnt nog uit de tijd te komen, waarin deze parkeerwachters ook nog je voorruit schoonmaakten. Maar tegenwoordig is hulp bij het inparkeren meestal de enige ‘service’ die ze bieden. Ook als je daar helemaal niet op zit te wachten. Op bescherming van je auto zou ik niet rekenen. Ik heb regelmatig gezien dat ‘flanelinhas’ automobilisten naar parkeerplekjes verwezen die bij de eerste de beste grote regenbui compleet overstroomden. Uiteraard waren de parkeerwachters op dat moment plotseling op mysterieuze wijze verdwenen.
Natuurlijk is deze vorm van afpersing officieel niet toegestaan. De parkeerwachters riskeren hoge boetes en zelfs celstraf. Maar dat risico weerhoudt hen er blijkbaar niet van toch de straat op te gaan.
Zoals de flanelinha die tien real van me wilde. Toen ik uren later bij mijn auto terugkwam, was hij nog steeds ‘aan het werk’ in de straat. Het was intussen al donker geworden. Snel kwam hij weer aanrennen toen ik instapte. Ik had waarschijnlijk nog met hem kunnen onderhandelen, maar wilde graag naar huis. Dus drukte ik hem het briefje van tien real maar in de hand en reed weg. En dat mocht dan iets goedkoper zijn dan de bewaakte parkeergarage verderop in de straat, het gevoel dat ik was opgelicht was dat het me eigenlijk niet waard.
Deze column verscheen op 20 februari 2020 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 
Ik herken dit fenomeen uit Chili. Zelf heb ik er niet zoveel moeite mee dat deze zelfbenoemde ‘Jefes de estacionamento’ wat geld vragen. Bedenk dat dit werkeloze armen uit poblaciones/favelas zijn zonder uitkering die ook moeten eten. Soms ‘letten’ ze wel op je auto en voorkomen ze autoinbraak. Het is een maatschappelijk verschijnsel, net zoals de ramenlappers, straatacrobaten en snoepverkopers bij de stoplichten ….
Daar heb je aan de ene kant natuurlijk wel gelijk in. Overleven is in Latijns-Amerika voor een groot deel van de bevolking absoluut niet makkelijk. Maar ik vind de opdringerige en soms intimiderende aanpak van de flanelinhas toch vervelend. Bovendien vragen ze vaak best hoge bedragen. De ramenlappers en straatacrobaten bij het stoplicht doen wat mij betreft dan eerlijker werk (en die stop ik overigens regelmatig geld toe).