Nietsvermoedend zit ik op de bank televisie te kijken als er door de balkondeur plotseling iets de kamer in schiet. Een kleine vleermuis blijft twee meter voor mijn neus in de lucht hangen. Waarschijnlijk schrikt hij er net zo van als ik.
Als zwarte flitsen in de nacht had ik ze al langs mijn balkon zien scheren. Maar zo dichtbij als tijdens de ontmoeting in mijn woonkamer zag ik een vleermuis nog niet eerder. Met zijn kleine kopje en dunne vleugels ziet hij er eigenlijk vrij kwetsbaar uit.
Ik dacht zelf vroeger altijd dat deze dieren alleen in het bos voorkomen. Maar niets blijkt minder waar. In de parken en tuinen van mijn woonplaats São Paulo wemelt het juist van de vleermuizen. Vaak gaat het niet om de soort die van bloed houdt. Nee, de 43 verschillende soorten vleermuizen die in miljoenenstad São Paulo leven zijn vooral gek op insecten, fruit en nectar.
Zolang ze je huis niet binnenvliegen, heb je meestal weinig last van ze. Overdag houden de dieren zich schuil en pas ’s avonds gaan ze op zoek naar eten. Maar blijkbaar zitten de inwoners van São Paulo hen daarbij steeds vaker in de weg. In de eerste zeven maanden van dit jaar werden er namelijk al 164 mensen aangevallen. Een flinke toename vergeleken met vorig jaar, toen er in de hele stad 108 mensen werden gebeten.
In het oosten van São Paulo vielen de vleermuizen vooral veel gelovigen aan, die een beschermd bosrijk gebied aan de rand van de stad gebruiken als plaats om te bidden en rituelen uit te voeren. Vooral op vrijdagavond is het er volgens buurtbewoners een waar bedevaartoord. Maar daar zitten de vleermuizen blijkbaar niet op te wachten.
En zo’n beet doet misschien niet heel veel pijn, maar kan wel ernstige gevolgen hebben. De kleine beestjes kunnen namelijk in theorie hondsdolheid overbrengen. Een levensbedreigende ziekte als je niet meteen maatregelen neemt nadat je bent gebeten.
Gelukkig vallen de vleermuizen mensen in principe alleen aan als ze zich bedreigd of geïrriteerd voelen. Dat is blijkbaar niet het geval bij mijn eigen nachtelijke bezoeker. Het duurt hooguit één volle seconde, voordat hij zich realiseert dat mijn appartement geen al te best jachtterrein is. Net zo rap als hij is gekomen, vliegt hij weer naar buiten. Waarna ik toch maar snel de balkondeur sluit.
Deze column verscheen op 3 oktober 2019 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 