Er werd geproost en gelachen. Luide muziek schalde over straat. En binnen in de kroegen werden de eerste danspasjes meteen na het fluitsignaal alweer gezet. Brazilië verloor vorige week de kwartfinale van het WK voetbal van de Belgische Rode Duivels. Maar daar was na afloop niet veel van te merken.
Toen het WK begon, hadden de Brazilianen er deze keer weinig zin in. Meer dan de helft van de bevolking gaf aan geen interesse te hebben in het belangrijkste voetbaltoernooi ter wereld. Maar na elke gewonnen wedstrijd, groeide het aantal Braziliaanse vlaggen op straat. Langzaam maar zeker kwam de stemming er steeds meer in.
Tijdens de wedstrijden, die allemaal onder kantoortijden werden gespeeld, lag het land volledig plat. En Brazilië leek eindelijk weer een beetje in het eigen elftal te geloven. De lat wordt hier standaard hoog gelegd. Wat niet zo gek is natuurlijk: Brazilië is nog altijd het enige land dat vijf keer met de hoofdprijs naar huis ging. Nog nooit deden de Brazilianen niet mee. En slechts twee keer in de geschiedenis werden ze in de groepsfase al uitgeschakeld, voor het laatst in 1966.
Het zijn indrukwekkende statistieken. En het is dan ook niet voor niks dat een WK voor de Brazilianen alleen succesvol is als ze winnen. Maar ondanks het groeiende optimisme merkte ik dat de angst er deze keer nog goed inzat. Tenslotte waren ze vier jaar geleden met 7 – 1 door de Duitsers afgeslacht.
De spanning was dan ook om te snijden toen Brazilië vrijdag met 2 – 0 achter kwam te staan. “Nog maar vijf te gaan”, zag ik op sociale media meteen langskomen. En “De vijand is niet weggegaan, hij heeft zich vermomd”, met daarbij een afbeelding van de Duitse en de Belgische vlaggen onder elkaar.
Was dat dan de reden waarom er na afloop vrij laconiek werd gereageerd? Simpelweg omdat de vernedering uiteindelijk niet zo groot was als vier jaar geleden? Natuurlijk was er teleurstelling en natuurlijk baalden veel mensen dat Brazilië nota bene door een eigen doelpunt naar huis moest. Maar ergens proefde ik ook wat opluchting. En de Braziliaanse bondscoach lijkt zelfs te mogen blijven. Terwijl hij normaal gesproken na een verloren WK meteen het veld moet ruimen.
Maar volgens mij was het meer dan alleen opluchting over hun voetbalkwaliteiten. De Brazilianen, die het voetbal tot kunst hebben verheven, leken zich deze keer als geen ander te realiseren dat het maar een spelletje is.
In een tijd dat het land in een diepe politieke en economische crisis zit, hebben ze uiteindelijk wel andere dingen aan hun hoofd. En dat was precies de reden voor de historisch lage interesse in het toernooi.
Natuurlijk was het WK even een fijne afleiding voor veel mensen. Maar het besef dat voetbal hun problemen niet kan oplossen, lijkt wel degelijk te zijn ingedaald. En dat maakte het verlies afgelopen vrijdag blijkbaar toch wat makkelijker te verteren.
Deze column verscheen op 12 juli 2018 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 