Iedereen heeft er wel eens last van: zit je net lekker in je verhaal, word je plotseling onderbroken door je gesprekspartner. Weg met die scherp bedachte opmerking of briljante anekdote. In het beste geval stelt iemand alleen een aanvullende vraag. In het slechtste geval blijft hij minutenlang aan het woord.
Het overkomt ons natuurlijk allemaal, maar het schijnt dat vrouwen hier veel meer last van hebben dan mannen. Mannen onderbreken vrouwen drie keer zo vaak als dat ze andere mannen onderbreken. Er is zelfs een apart woord voor in het Engels: ‘manterrupting’. Dat betekent dat een vrouw onnodig wordt onderbroken als ze aan het woord is.
Om eerlijk te zijn had ik zelf nog nooit van het begrip gehoord. Maar vorige week barstte in Brazilië de discussie rondom dit fenomeen los, nadat een linkse politica door verschillende mensen was geïnterviewd in een bekend televisieprogramma. Dat gesprek verliep voor presidentskandidate Manuela d’Avila niet bepaald soepel. In totaal werd ze zo’n veertig keer onderbroken. “Omdat ik geïnterviewd word, neem ik nu graag het woord weer, oké?” zei ze na de zoveelste onderbreking.
‘De kunst van het onderdrukken van vrouwen’, werd het na afloop genoemd. Volgens anderen was het zelfs een ‘daad van geweld’. Het zou een typische uiting zijn van de machocultuur die er in het land heerst. Maar klopt dat eigenlijk wel?
Het probleem met ‘manterrupting’ zit hem wat mij betreft al in het woord zelf. Vrouwen worden inderdaad vaker onderbroken terwijl ze aan het woord zijn. Maar dat gebeurt volgens onderzoek door zowel mannen als vrouwen. Blijkbaar laten wij vrouwen onze seksegenoten ook niet altijd uitpraten.
Manuela beet vorige week ook flink van zich af. Want ze werd dan wel veertig keer in de rede gevallen, zelf deed ze dat bijna net zo vaak: zo’n 36 keer. Het resultaat heet volgens mij dan ook een politieke discussie, geen ‘manterrupting’. Maar Manuela was er na afloop als de kippen bij om zich via haar social media-kanalen als het slachtoffer op te stellen.
En daarmee gaat ze in mijn ogen voorbij aan al die echte slachtoffers van de machocultuur. De vrouwen die genegeerd worden tijdens vergaderingen. Die minder betaald krijgen. Die in hun eentje hun kinderen opvoeden omdat de vader met de noorderzon is vertrokken. Die in elkaar worden geslagen door hun man. En al die vrouwen die hier dagelijks seksueel misbruikt en verkracht worden.
Als je als vrouw daar daadwerkelijk iets aan wil doen, dan is de politiek een goede plek. Maar niet door je als slachtoffer op te stellen. Als we als vrouwen echt serieus genomen willen worden, dan moeten we ook gelijk behandeld willen worden. En niet met fluwelen handschoentjes.
Deze column verscheen op 5 juli 2018 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 