Fanatiek kauwt en zuigt de jongen op het bot totdat er geen flintertje vlees meer over is. Samen met twee anderen zit hij gehurkt op de stoep naast een drukke straat in de Venezolaanse hoofdstad Caracas. Voor hen op de grond staan een paar halfgeopende vuilniszakken. Geroutineerd wordt het afval doorzocht op alles wat enigszins eetbaar is.
Mijn cameraman en ik kijken vanuit de auto stilletjes toe. De jongens zijn ongeveer net zo oud als wij. Maar ons geluk is dat we niet in Venezuela wonen. Gescheiden door het geblindeerde raam van onze auto kijken we naar deze bizarre realiteit. Waarin een doodnormale jongen het vleesloze bot doorgeeft aan zijn vriend, die er vervolgens ook nog een tijdje op zuigt.
Een paar blokken verderop zit een groepje mensen tussen het afval om een kip heen gebogen. Eén van hen heeft een mes in zijn hand en probeert zo veel mogelijk van het rauwe vlees eraf te snijden.
Even later staan we op dezelfde plek. Tientallen vliegen zoemen fanatiek rond de laatste kipresten. Hoe wanhopig moet je wel niet zijn om dit in je mond te stoppen? Een zwerfhond komt aangedrenteld, maar hij draait zich na twee seconden tussen het afval al om. Er valt hier zelfs voor hem niets meer te halen.
Steeds meer Venezolanen zijn aangewezen op het afval om te overleven. En niet alleen mensen die dakloos zijn. Doordat geld niets meer waard is, kun je voor een minimummaandloon nog niet eens een doos eieren kopen. Zo’n negentig procent van de Venezolanen heeft niet genoeg geld voor eten. En de prijzen stijgen elke dag. In de meeste restaurants worden ze op een apart blaadje afgedrukt. Omdat anders het menu elke dag moet worden vervangen.
Voor ons betekent het deze week dat we compleet afhankelijk zijn van ons lokale team om eten te betalen. In Venezuela bestaan namelijk twee parallelle wisselkoersen. Als ik mijn dollars tegen de officiële koers zou wisselen, dan zou ik voor een eenvoudige lunch voor vier personen geen 10 dollar betalen, maar meer dan 100 dollar. En dan had mijn hotelkamer geen 40 dollar per nacht gekost, maar 400 dollar.
Maar zelf geld wisselen is vaak gevaarlijk. En bovendien is er een groot tekort aan cash. Dus worden alle duizelingwekkende miljoenenbedragen gepind of overgemaakt. Maar als buitenlander zonder lokale rekening heb je die mogelijkheid niet.
Natuurlijk zijn deze praktische problemen niet te vergelijken met de moeilijkheden waarmee Venezolanen dag in dag uit worden geconfronteerd. Overal waar we deze week komen, zien we lege koelkasten. Ik zie mensen met ingevallen wangen. Kinderen die veel te licht zijn voor hun leeftijd.
En de allesverslindende honger lijkt niet alleen de kilo’s van de Venezolanen te hebben weggenomen, maar ook hun vechtlust. Er heerst een soort apathie in Caracas. Een verslagenheid die ik nog niet eerder heb gevoeld. De meeste Venezolanen weten niet eens hoe ze hun buik nog kunnen vullen. Laat staan dat ze zich nog kunnen voorstellen hoe hun land ooit weer uit deze puinhoop komt.
Deze column verscheen op 25 mei 2018 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 