“Ze kunnen erg agressief gedrag vertonen en zijn heel onvoorspelbaar. Dus…” Bioloog David Echeverri pauzeert midden in zijn verhaal als hij een geluid hoort. Zenuwachtig kijkt hij om zich heen. We staan samen aan de rand van een meertje op het vroegere landgoed van Colombia’s beruchtste drugsbaas aller tijden: Pablo Escobar.
Toen Escobar nog oppermachtig was, bouwde hij op deze plek een soort minidierentuin. Hij haalde er olifanten, giraffes en zebra’s naartoe en kocht van een Californische dierentuin vier nijlpaarden. In 1993 werd Escobar door de politie doodgeschoten. Zijn landgoed raakte in verval en de meeste wilde dieren werden weggehaald. Alleen de nijlpaarden bleven achter.
In meer dan twintig jaar tijd hebben de oorspronkelijke vier exemplaren zich fanatiek voortgeplant. Nu zijn het er een stuk of vijftig, hoewel het onmogelijk is om hun exacte aantal te weten. Want de beesten leven gewoon in de vrije natuur. Het is nu zelfs de enige plek buiten Afrika waar nijlpaarden in het wild leven.
In het meertje naast me zie ik er een stuk of tien loom in het water dobberen. Ze lijken geen interesse in ons te hebben. Maar bioloog David is er blijkbaar niet gerust op dat we op veilige afstand staan.
Hij legt me uit dat de beesten veel last hebben van territoriumdrift. Als we te dichtbij komen, kunnen ze ons zomaar aanvallen. En ze zien er misschien vrij onschuldig uit, maar nijlpaarden kunnen razendsnel zijn. Met hun sterke kaken bijten ze met gemak een mens doormidden. “We hebben enorm veel geluk dat er nog geen doden zijn gevallen,” zegt David. Ik kijk naar de beesten zo’n dertig meter verderop. Het zou toch een beetje jammer zijn als uitgerekend wij nu op een extra chagrijnig exemplaar stuiten.
Gelukkig hebben de dieren over het algemeen weinig reden tot klagen. Sterker nog, ze leven als god in Frankrijk. In tegenstelling tot Pablo Escobar hebben zijn nijlpaarden hier juist geen natuurlijke vijanden. Er is genoeg te eten en het klimaat bevalt hen blijkbaar prima. Hun seksleven is niet voor niets een stuk beter dan dat van hun soortgenoten in Afrika. En dus blijft hun aantal maar groeien.
Bioloog David maakt zich zorgen. Veel jonkies gaan op avontuur en hobbelen ’s avonds door het dorp in de buurt. Volgens David is het wachten op ongelukken. Tientallen gele bordjes in de omgeving moeten mensen waarschuwen voor de dieren.
Een echte oplossing is dat natuurlijk niet, maar niemand weet wat ze met de dieren aan moeten. Of zoals David het samenvat: “Er is geen handleiding, je kunt niet Googelen wat je moet doen met nijlpaarden die er niet horen”. Geen dierentuin wil de nijlpaarden hebben. Hun leefgebied inperken en afbakenen is een optie, maar dat is erg kostbaar. Net als sterilisatie. Dat is niet alleen duur, maar ook nog eens erg riskant.
Sommige Colombianen willen de dieren afschieten. Maar veel buurtbewoners zijn het daar niet mee eens. Zij zien de dieren als een leuke mascotte. De discussie doet denken aan die over Pablo Escobar zelf, die aan de ene kant enorm populair was vanwege zijn liefdadigheid. Aan de andere kant werd hij gehaat vanwege al het geweld waar hij verantwoordelijk voor was.
Geliefd en levensgevaarlijk tegelijk: wat dat betreft lijken Escobars huisdieren sprekend op hun vroegere baasje.
Deze column verscheen op 5 april 2018 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 