‘Ach, wat een lief jongetje!’ Verbaasd keek ik van mijn babydochter in haar paarse truitje met bloemetjes naar de Braziliaanse dame die zich van geen kwaad bewust was. ‘Prachtige ogen!’, kirde ze nog voordat ze verder liep, mij in vertwijfeling achterlatend of ik beledigd moest zijn of niet.
Ik geef meteen toe dat het een grote opgave kan zijn om het geslacht van een baby te raden. Maar toen mijn dochter nog heel klein was, werd ze toch wel bovengemiddeld vaak voor een jongen aangezien. Niet omdat ze sprekend op een jongen leek of omdat ik haar ‘typische’ jongenskleding aantrok. Dat was volgens mij beide niet zo.
Nee, de oorzaak van deze continue geslachtsverwarring lag bij mijn dochters oren. Daar zaten namelijk geen oorbellen in. En dus moest ze wel een jongen zijn, zo redeneerden de voorbijgangers op straat.
Vervelend vond ik het eigenlijk niet eens. Je kunt het de Brazilianen namelijk niet kwalijk nemen. Want hier krijgen vrijwel alle babymeisjes vlak na de geboorte al knopjes in hun oren. Niemand mag zich kunnen vergissen. Dat lijkt ook het mantra te zijn van elke babywinkel in het land. Voor je kind heb je de keuze uit twee kleuren: blauw en roze. En die laatste kleur het liefst met extra veel strikjes.
Van het concept genderneutraliteit hebben ze hier dan ook nog nooit gehoord. En dat geldt niet alleen voor oorbelletjes en roze kleding voor babymeisjes. Op de peuterleeftijd wordt het circus in volle vaart doorgetrokken: nagellak en lippenstift zijn hier voor meisjes van twee de normaalste zaak van de wereld. En dan heb ik het niet over af en toe een beetje kliederen. Hier kunnen ze gewoon al terecht in speciale schoonheidssalons, waar niet alleen hun haren worden geknipt, maar ook hun nageltjes worden gedaan.
Nu dacht ik altijd dat de rolverdeling in Nederland een stuk minder cliché was.
We voerden de afgelopen jaren toch niet voor niets zoveel discussies over genderneutraliteit? Maar toen ik van de week las dat Albert Heijn een ‘voetbalspel voor jongens’ verkocht, begon ik toch een beetje te twijfelen. Vooral vanwege vragen zoals: ‘Wat wil je echt niet zien?’, met als antwoord: ‘huilende meiden’. Alsof de makers hadden bedacht om vooral even alle rolbevestigende ideeën uit de kast trekken.
Begrijp me niet verkeerd, van mij hoeven jongens en meisjes er echt niet exact hetzelfde uit te zien of dezelfde dingen leuk te vinden. Elk kind is tenslotte anders. En ja, mijn dochter is gek op jurken en op poppen. En soms speelt ze juist het liefst met auto’s en vliegtuigen. Ook prima. Helaas krijgen veel meisjes en jongens hier in Brazilië geen keuze. Ze worden meteen in een keurslijf gepropt waar ze de rest van hun leven aan moeten voldoen. Met allerlei machismo-gedrag tot gevolg.
Ook zonder nagellak wordt m’n dochter intussen trouwens niet meer voor een jongen aangezien. Wel standaard voor een prinses of een engel. Heel lief bedoeld natuurlijk, en dus lach en knik ik altijd vriendelijk. Maar doe mij maar gewoon een meisje dat zelf bepaalt wie en wat ze is.
Deze column verscheen op 8 maart 2018 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 