“Mag ik haar fouilleren?” De man staart me met een strak gezicht aan. Ik kijk van hem naar mijn dochter van anderhalf en weer terug. “Sorry?” vraag ik. Hij zegt: “Ik moet haar fouilleren. Als u weigert, mag ik u niet doorlaten.” Twee seconden lang denk ik nog dat het een grap is, maar de beste man ziet er niet uit alsof hij veel grapjes maakt.
Vliegen doe ik regelmatig. In Latijns-Amerika en in Europa, voor werk en privé, met kind en zonder kind. Veiligheidscontroles horen er intussen overal bij. Maar over de verschillen tussen al die landen blijf ik me verbazen.
Soms moeten alle schoenen uit, soms mogen ze allemaal aanblijven en soms moeten alleen schoenen uit die tot boven de enkel reiken. Laptops mogen op een aantal vliegvelden in de tas blijven en op andere vliegvelden moet alles wat ook maar iets met elektronica te maken heeft in de plastic bakken. Op binnenlandse vluchten in Brazilië mag je gewoon flesjes water meenemen, maar op internationale vluchten worden ze onverbiddelijk afgepakt.
Toen ik vorige maand vanuit Brazilië in Nederland landde, kwamen mijn koffers op een speciaal afgeschermde bagageband terecht. Samen met de bagage van passagiers uit Colombia en de Nederlandse Antillen. Omdat wij uit ‘risicolanden’ kwamen, moesten onze koffers door een aparte scanner voordat we naar buiten mochten. Maar het autostoeltje van mijn dochter die ik, ná de scanner, bij de ‘odd-size’ kon ophalen? Daar keek niemand meer naar om.
Ik besef al te goed dat ik het als blanke blonde Nederlandse bij al die controles relatief gemakkelijk heb. Maar doordat de logica vaak zo ver te zoeken is, merk ik dat ik er steeds minder begrip voor heb. Want waarom mag ik een volle beker met drinken voor mijn dochter wel gewoon meenemen, maar een grote tube billencrème niet?
Dat baby’s en peuters nu op Schiphol verplicht gefouilleerd moeten worden, is wat mij betreft een dieptepunt. Maar ik ben in Nederland geloof ik een uitzondering. Veel mensen die ik over m’n frustratie vertel, halen hun schouders op en zeggen dat het nu eenmaal nodig is. Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat veel mensen bang zijn voor een aanslag. Maar geloven we dan echt dat we met z’n allen veiliger zijn als we in volle poepluiers gaan knijpen om te kijken of er niets geks inzit?
Mijn dochter is het er in ieder geval niet mee eens. Zodra de beveiliger op Schiphol één vinger naar haar uitsteekt, begint ze te brullen. Pas als haar knuffelhaas uit de scanner komt rollen, bedaart ze weer een beetje. Gelukkig hoeft de haas vandaag tenminste niet gefouilleerd te worden. Hij belandt in één keer op de band ‘goedgekeurd’.
Deze column verscheen op 24 augustus 2017 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 