Het is een stadje zoals honderden andere in Brazilië: rechte wegen en grijze gebouwen onder een zinderende zon. Het lokale winkelcentrum is hier ‘the place to be’. Het barbecuerestaurant waar ze vooral pizza serveren wordt als gastronomisch hoogstandje gezien. En je hoort er pas echt bij als je met je auto op zaterdagavond over de hoofdstraat paradeert.
Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat ik tot twee maanden geleden nog nooit van Chapecó had gehoord. Gelegen in een uithoek van Brazilië, op weg naar nergens, kom je er ook niet als je er niets te zoeken hebt.
De stad heeft eigenlijk maar één grote trots: de voetbalclub Chapecoense. Precies, de club waarvan vrijwel het gehele team eind november omkwam bij een vliegtuigongeluk in Colombia. Chapecoense was bezig aan een fantastisch seizoen. Het team was zelfs onderweg naar de Colombiaanse stad Medellín om de finale van de Copa Sudamericana te spelen toen het toestel vlak voor landing neerstortte.
Bijna twee maanden later keert Chapecó langzaam weer terug naar normaal. Voor zover dat mogelijk is. Afgelopen weekend stond er voor het eerst weer een team op het veld van het plaatselijke stadion voor een vriendschappelijke wedstrijd tegen landskampioen Palmeiras. De wedstrijd werd voorafgegaan door een speciale herdenking, waarbij de drie spelers die de ramp overleefden alsnog de beker van de Copa Sudamericana in ontvangst namen.
Terwijl ze de beker gezamenlijk omhoog tilden, keek ik op de tribune naar de fans om mij heen. Bij veel van hen stroomden de tranen over hun gezicht. De beker was iets waar ze een paar jaar geleden nog niet van hadden durven dromen. Maar op dit moment ging het natuurlijk niet meer om voetbal. De beker stond symbool voor iedereen die was omgekomen bij het ongeluk. Supporter Rodrigo vertelde me: “Ik zou de beker zo inruilen voor alle spelers.”
De omgekomen spelers waren ontzettend geliefd. Veel inwoners van Chapecó kenden hen persoonlijk. Het nieuwe team wacht nu dan ook een zware taak. Zoals een oudere supporter me de dag voor de wedstrijd vertelde: “We zullen wel even aan het nieuwe team moeten wennen. Het doet nog steeds pijn. Maar uiteindelijk zal het voetbal weer blijdschap brengen in Chapecó.”
En hoe dicht het verdriet en de blijdschap bij elkaar liggen zag ik zelf tijdens de wedstrijd. Terwijl supporter Rodrigo me net huilend had verteld hoe erg hij de omgekomen spelers miste, scoorde het nieuwe Chapecoense een doelpunt. De lach die er op zijn gezicht volgde was er een van puur geluk.
Chapecó zal nooit meer hetzelfde zijn. Iedereen in Brazilië en ver daarbuiten kent intussen het stadje. Maar de liefde voor het voetbal, die zal hier nooit veranderen.
Deze column verscheen op 26 januari 2017 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 