De zweetdruppeltjes parelen over zijn voorhoofd. ‘Ho, ho, ho’, roept de man in het kerstmannenpak. Hordes dolenthousiaste kindertjes staan in de rij voor een foto en een knuffel. Het is dé attractie in de ‘shopping’, het grote winkelcentrum bij mij om de hoek. Iedereen draagt zomerjurkjes en korte broeken met slippertjes eronder, terwijl de arme Kerstman onder zijn gevoerde rode broek met synthetische bontjes een paar vervaarlijk uitziende laarzen moet dragen. Hoe hij onder zijn nepbaard nog een glimlach tevoorschijn weet te toveren, is mij een raadsel.
En toch heeft deze Braziliaanse Kerstman juist alle reden om te lachen: hij heeft een baan. Dat is in deze tijden van economische crisis niet niks. De interesse voor cursussen voor wannabe-kerstmannen was dit jaar dan ook opvallend groot. Gelukkig is de vraag dat ook: elk zichzelf respecterend winkelcentrum heeft een kersthoek. Die bij mij in de buurt heeft een arrenslee-simulator en meisjes in minirokjes die de kinderen aan de hand nemen tot aan de Kerstman.
Het schijnt relatief goed te betalen: ongeveer twee keer het minimumloon. Goed, het is tijdelijk werk, maar gelukkig duurt het kerstseizoen hier een stuk langer dan in Nederland. Begin november al hoor je de eerste ‘Jingle Bells’ uit luidsprekers knallen. En ook ‘Dreaming of a White Christmas’ staat al tijden op repeat in het winkelcentrum. Maar als er één ding zeker is hier in São Paulo, dan is het wel dat er hier nooit sneeuw zal vallen in de kerstvakantie (of wanneer dan ook).
Het is hoogzomer en dat blijft in december toch altijd een beetje gek. Echt lekker in de kerststemming kom ik dan ook niet snel. Maar dat het bijna zover is, daar kan ik in het winkelcentrum niet omheen. En niet alleen vanwege de zwetende Kerstman. In de gigantische supermarkt zijn alle veertig kassa’s geopend en nog steeds staan er lange rijen. Iedereen doet op z’n Braziliaans boodschappen: pas op het aller-allerlaatste moment.
Maar ja, vaak weten ze ook pas een paar uur van tevoren wat ze ’s avonds bij het diner precies gaan doen. Ik ben bijvoorbeeld uitgenodigd voor een kerstetentje, vanavond – op kerstavond. De uitnodiging kwam gisteren. “Laten we allemaal een gang klaarmaken van het diner”, schreef de Braziliaanse vriend. En dus stort ik me helaas ook op het laatste moment in de mensenmassa in de supermarkt voor mijn inkopen…
Zo’n kerstdiner gaat trouwens ook heel anders dan ik dat thuis was gewend. In Nederland dekten we de tafel met chique servetten en alle eters deden hun mooiste kleren aan. Hier komt iedereen te laat, zet de schalen eten ergens neer en schept op wanneer ze willen. En alles lekker op slippertjes natuurlijk.
En toch… terwijl ik van het winkelcentrum terug naar huis loop, voel ik me beetje bij beetje in de kerstsfeer komen. Het wordt donker, in de verte zie ik weerlichten. Misschien gaat het regenen, een tropische variant van sneeuw, nietwaar? In alle bomen langs de brede boulevard knipperen kerstlampjes. Als ik stilsta bij het stoplicht, raast een brommertje voorbij. De Kerstman van het winkelcentrum, zijn dienst zit erop. Z’n rode pak heeft hij open geknoopt en zijn nepbaard wappert in de wind. Tsja, ook de Kerstman moet soms even afkoelen.
Deze column verscheen op 24 december 2015 op de website van RTL Nieuws.
Sandra Korstjens 