Honderden mensen staan te puffen en te zweten. Sommigen hangen tegen een muurtje, anderen zoeken naar een streepje schaduw door een krant boven hun hoofd te houden. Al uren wachten ze in een honderden meters lange rij. Niet om een gloednieuwe iPhone te scoren. Nee, deze mensen willen simpelweg een paar pakken meel kopen.
Eerder dit jaar filmde ik in de Venezolaanse hoofdstad Caracas de lange rijen voor de supermarkten. Want na je werk op de fiets springen om in een kwartiertje nog wat boodschappen te halen? Daar kunnen ze in Venezuela al jaren alleen maar van dromen. Om meel, melk, vlees, luiers, medicijnen of andere basisproducten te kopen, ben je letterlijk uren en soms zelfs dagen bezig. En als je pech hebt, is de nieuwe voorraad net op, nadat je een halve dag in de brandende zon op je beurt hebt gewacht.
Al jarenlang zijn er in Venezuela grote tekorten. De regering krijgt daarvan de schuld. Net als van de torenhoge inflatie in het land, de hoogste ter wereld. En ook de geweldscijfers breken tegenwoordig alle records. Caracas is een van de gewelddadigste steden ter wereld.
Niet zo gek dus dat de steun voor de socialistische regering lager is dan ooit. Als ze nu nog een charismatische leider hadden gehad zoals Hugo Chavez, was het misschien anders geweest. Maar sinds zijn dood in 2013 zijn de problemen alleen maar toegenomen. Steeds minder Venezolanen zien Chavez’ opvolger Nicolas Maduro als een geschikte leider van hun land.
Komende zondag gaan de Venezolanen naar de stembus om een nieuw parlement te kiezen. En alles wijst nu op een ruime overwinning voor de oppositie. Zelfs een ‘supermeerderheid’ van meer dan twee derde van de zetels lijkt niet uitgesloten. Dat is de absolute nachtmerrie van de socialisten en dus doen ze er van alles aan om de oppositie tegen te werken.
Het begint al bij de officiële campagne. Die is deze keer opvallend kort. Dat is geen toeval: tijdens de campagnetijd moeten de partijen zich aan strenge regels houden. Maar daarbuiten kan de regering alle middelen inzetten om de kiezers te bereiken. En ze hebben er nogal wat. Vrijwel alle media zijn bijvoorbeeld op hand van de regering.
Verder zijn verschillende oppositiekandidaten al gediskwalificeerd. Een enkeling zit zelfs in de gevangenis. Zo werd Leopoldo López in september veroordeeld tot 13 jaar cel. Zelfs een van de twee aanklagers beweert dat het geen eerlijk proces was.
Bovendien doet de regering er ook nog eens alles aan om kiezers in de war te brengen. Neem bijvoorbeeld oppositiekandidaat Ismael Garcia. De politieke veteraan heeft op het stemformulier plotseling concurrentie gekregen van jawel: Ismael Garcia. Deze naamgenoot en parkeerwachter doet ook mee aan de verkiezingen, onder een logo dat ook nog eens verdacht veel lijkt op dat van de oppositiepartij. Maar deze ‘nieuwe’ Ismael Garcia is helemaal geen lid van de oppositie.
Ondanks dit soort bizarre trucjes lijkt de kans klein dat de regering gaat winnen zondag. Betekent dat dan het einde van de regering Maduro? Zo simpel ligt het niet. Hij heeft zelf al gezegd dat hij zich niet laat stoppen door deze verkiezingen. “Ik zal met het volk regeren”, aldus de president. Dreigende taal, maar wat hij er precies mee bedoelt is nog onduidelijk.
De mensen die ik in Caracas in de rij sprak waren er toen in ieder geval al helemaal klaar mee. Een oudere dame wond zich zichtbaar op. “Ik heb ons land nog nooit in deze conditie gezien. Venezuela moet veranderen, voor onze kinderen en kleinkinderen”, riep ze. Het leverde haar een luid applaus op.
Deze column verscheen op 3 december 2015 op de website van RTL Nieuws.
Sandra Korstjens 