Ik vind het altijd heerlijk om met de auto door Latijns-Amerika te rijden. Soms voor mijn werk, maar juist ook als ik op vakantie ben, zoals nu. Vaak rijd je dan over onverharde wegen door bergen, woestijnen of jungle.
En juist in dat soort afgelegen gebieden kom je hier regelmatig lifters tegen. Soms zijn het reizigers met weinig geld, maar meestal zijn het gewoon lokale bewoners die hun duim opsteken. Mensen die op plekken wonen waar soms maar één of twee keer per dag een bus langs komt. Of waar zelfs helemaal geen openbaar vervoer is.
Liften is voor deze mensen niet alleen maar een goedkope manier van reizen, maar gewoon absoluut noodzakelijk. Terwijl ik in Europa niet zo snel een lifter zou meenemen, probeer ik hier dan ook altijd te stoppen als ik genoeg plaats in de auto heb.
Zo ontmoette ik een paar weken geleden Dora in Nicaragua. Dora moet een jaar of vijftig zijn geweest en kwam samen met haar volwassen dochter net terug van familiebezoek. Ik stond met mijn gehuurde auto, een nogal grote pick-up truck, voor een afgelegen winkeltje geparkeerd. Toen de twee dames langs liepen wenste ik ze een goedemorgen. Waarschijnlijk vonden ze me eerst maar een rare blonde ‘gringa’, maar een paar meter verder draaiden ze zich toch om.
Haar dochter was een beetje verlegen, maar Dora kwam snel teruglopen om te vragen of ik ze misschien een lift kon geven naar het stadje. Geen probleem natuurlijk. Gelukkig had ik ook nog plek op de achterbank, zodat ze niet in de keiharde laadbak hoefden te zitten.
Uiteindelijk bleek dat we dezelfde kant op moesten en dus bracht ik ze nog een stuk verder. Het bleek dat Dora in een gehuchtje middenin de jungle woonde. Zonder water en elektriciteit. Om naar het dichtstbijzijnde stadje te gaan, moest ze eerst zeven kilometer lopen naar een andere weg waar een paar keer per dag een bus stopte. Een fiets kon ze zich helaas niet veroorloven.
Ook herinner ik me een keer in de bergen in Ecuador toen we een mevrouw in prachtige klederdracht meenamen. Communiceren lukte bijna niet, want ze sprak geen Spaans, maar de indianentaal Quechua. Toch kwamen we er met handen en voeten ook prima uit. En uiteindelijk zetten we haar na een half uurtje rijden af bij de lokale markt.
Dit soort ontmoetingen blijven me vaak meer bij dan de prachtige autoritten zelf. Ik moet er dan ook aan denken wanneer ik deze week weer wat lifters in Argentinië oppik. Helaas zit de achterbank al vol en is er alleen nog plek in de laadbak. Geen probleem voor deze mensen, die behendig achterin klauteren.
Verder is het simpel: een tik op het dak als ze eruit moeten, en dan nog een lach en een duim omhoog. Met een glimlach rijd ik verder. Op naar de volgende passagier.
Deze column verscheen op 5 maart 2015 op de website van RTL Nieuws.
Sandra Korstjens 