Tientallen mensen staan te dringen bij de balie, hun boarding pass stevig in de hand geklemd. Het is een grote chaos en achter de balie zit slechts één medewerkster van de luchtvaartmaatschappij. Gek genoeg blijft ze verbazingwekkend kalm. Terwijl ze driftig op haar toetsenbord getallen intikt, roept ze: “Uw vlucht vertrekt vanaf gate 21, en die van u vanaf 16.”
Ik sta op het vliegveld van São Paulo. Mijn vlucht naar Rio zou over een half uur vertrekken, maar het informatiebord werkt helaas niet. Alle passagiers wordt opgedragen om bij de balie om meer informatie te vragen. Die balie waar maar één meisje achter zit.
Ik waag me tussen de duwende mensen die allemaal haar aandacht proberen te trekken. Als ik uiteindelijk vlak naast haar sta, pakt ze zonder op te kijken mijn boarding pass uit mijn hand en werpt er een vlugge blik op. “Wacht even, ik moet iets nakijken.” Zonder verdere uitleg staat ze opeens op en loopt weg. Mét mijn boarding pass.
Ik probeer in haar buurt te blijven, maar word bijna weggeduwd door andere passagiers die haar ondertussen aanklampen. Ze verdwijnt achter een deur en als ze terugkomt spreekt een andere man haar aan. Tot mijn verbazing zie ik dat ze hem een boarding pass geeft. Nog net op tijd realiseer ik me dat die van mij is. Ik dring naar voren en gris hem uit de handen van de man, die het blijkbaar niet eens gek vond dat hij net een extra boarding pass cadeau kreeg.
Intussen weet ik nog steeds niets over mijn vlucht, en dus ga ik opnieuw bij de balie staan. Na lang wachten krijg ik uiteindelijk te horen dat het toestel nog niet is geland en dat ik het over een half uur nog maar eens moet vragen. Waarom ze deze informatie niet gewoon omroepen? Tja, als dingen hier toch eens logisch werden georganiseerd…
Uiteindelijk stap ik met twee uur vertraging het vliegtuig in. Om op het vliegveld van Rio de Janeiro opnieuw de chaos tegemoet te gaan. Het is jammer dat het vliegveld vaak het eerste is dat buitenlandse bezoekers zien als ze aankomen in Brazilië. Want het is niet bepaald een vrolijk welkom. Braziliaanse vliegvelden zijn berucht vanwege de lange rijen, deprimerende inrichting en chaotische taferelen.
Ik vlieg vrij vaak voor m’n werk, en helaas is de situatie die ik hierboven beschrijf geen uitzondering. De laatste keer dat ik terugkwam uit Nederland moest ik bijvoorbeeld eerst door een waterval van stromende regen lopen, omdat de slurf niet goed aansloot op het vliegtuig. De wachttijd voor de paspoortcontrole was die dag anderhalf uur en in de bagagehal was het vervolgens een grote chaos van koffers die al een uur op hun eigenaar stonden te wachten.
Ben ik nu een zeikerige Nederlander? Misschien wel. Ik word zelf soms ook wel eens moe van de verhalen over dingen die niet goed werken of slecht georganiseerd zijn in Brazilië. Maar geloof me, het is nog vermoeiender om er middenin te zitten. En denk maar niet dat de Brazilianen zelf een goed woord over hebben voor hun eigen vliegvelden.
Gelukkig worden steeds meer vliegvelden de laatste tijd opgeknapt. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het tijdens het WK al een stuk beter zou zijn, maar die deadline wordt op de meeste plekken helaas niet gehaald. Het vliegveld in de stad Fortaleza is misschien wel het meest extreme voorbeeld, want daar worden de passagiers straks ontvangen in een provisorische terminal, gemaakt van canvas. Gewoon een soort enorme tent dus.
In São Paulo werd de afgelopen jaren ook gewerkt aan de gloednieuwe terminal. Wonder boven wonder is deze uiteindelijk wel op tijd afgekomen en werd hij afgelopen weekend voor het eerst in gebruik genomen. Maar helaas regende het meteen al klachten over te weinig stoelen bij de gates en een slechte bewegwijzering. Bovendien zal de terminal tijdens het WK nog niet op volle sterkte worden gebruikt. En dat betekent dat slechts 10 procent van alle passagiers er volgende maand zal aankomen.
Het ‘nieuwe’ Brazilië heeft nog wat meer tijd nodig.
Deze column verscheen op 15 mei 2014 op de website van RTL Nieuws.
Sandra Korstjens 