Ik hoopte dat het een korte reis zou worden. Niet omdat ik zo graag thuis in São Paulo wilde blijven. Als journalist en als correspondent in het bijzonder, ben je natuurlijk graag op pad. Maar in dit geval was het: hoe korter mijn reis, hoe beter het nieuws. Want het zou betekenen dat de vermiste Nederlandse vriendinnen Lisanne Froon en Kris Kremers snel gevonden waren.
Helaas mocht het niet zo zijn. En dus bleef ik uiteindelijk ruim tien dagen in Panama. Ik maakte verhalen over de zoektocht die werd geïntensiveerd, over mogelijke sporen in het bos, over de inzet van speurhonden en ik sprak met familieleden van Kris en Lisanne. Maar het nieuws dat ik zo graag had willen brengen, dat kwam maar niet.
Als je je anderhalve week intensief met zo’n verhaal bezighoudt, dan raak je er vanzelf mee verbonden. Natuurlijk, ik ben de journalist, de buitenstaander die registreert. Maar de vermissing van twee Nederlandse meiden met wie ik me vrij gemakkelijk kan identificeren, is een stuk heftiger dan een gemiddeld nieuwsverhaal. En op het moment dat je alle betrokkenen zelf spreekt, wordt een verhaal alleen maar persoonlijker.
De beslissing om weg te gaan vond ik dan ook lastig. Want wanneer ben je klaar? Het is voorlopig een verhaal met een open einde. En dus verlengde ik keer op keer mijn hotelkamer en mijn huurauto. Maar je kunt natuurlijk niet eeuwig in Panama blijven. In overleg met Hilversum besloot ik tenslotte dat ik tot de persconferentie van afgelopen maandag zou blijven. Daarin werd bekend gemaakt dat de grote zoektocht door de reddingswerkers zou worden stopgezet.
Dinsdag vertrok ik uit Boquete. Terwijl ik wegreed voelde ik me bedroefd. Met buikpijn reed ik terug naar Panama-Stad. Ik vond het zelf al lastig om Boquete te verlaten en ik werd gewoon misselijk bij het idee hoe de familieleden zich moeten voelen als ze later deze week ook naar huis vliegen. Zonder nieuws, zonder antwoorden, en vooral: zonder hun geliefde Lisanne en Kris.
Voordat ze naar huis gaan zullen de familieleden vandaag in ieder geval nog een heilige mis in Boquete bijwonen, die wordt opgedragen aan Lisanne en Kris. Ik ben niet gelovig maar ik ga vandaag toch een kaarsje aansteken. Je weet maar nooit of het helpt. Want een open einde, dat wens je niemand toe.
Deze column verscheen op 17 april 2014 op de website van RTL Nieuws.
Sandra Korstjens 