“Meneer, komt u uit de rij vandaan?” Dat vraagt het meisje achter de kassa, terwijl ik mijn betaling afrond. Ik kijk om en achter me staat een man van een jaar of zestig. “Hoezo, welke rij?” De man doet alsof zijn neus bloedt. “Nou, er is één gezamenlijke rij voor beide kassa’s, meneer. Dus ik wil u vragen om daar achteraan te sluiten.” “Ach, help me nou gewoon maar, ik sta hier nu toch al”, zegt hij zonder een spier te vertrekken.
Ik ben even op bezoek in Nederland en meteen word ik geconfronteerd met het asociale gedrag van sommige landgenoten. Persoonlijk valt het me altijd op dat het vaak ‘mensen op leeftijd’ zijn, die menen dat de regeltjes niet voor hen gelden. Zijn Braziliaanse ouderen dan anders? Eerlijk gezegd zou ik het niet weten, omdat je in Brazilië als zestigplusser altijd voorrang krijgt. Bij de supermarkt, bij de bank, op het vliegveld. Opstaan voor een bejaarde in de bus? Het is niet alleen een teken van respect, maar zelfs een wettelijke verplichting. Net zoals zwangere vrouwen, mensen met kleine kinderen en gehandicapten voorrang krijgen, hoeven ook zestigplussers niet in de rij te staan.
En zo is het al ontelbare keren gebeurd dat ik eindeloos stond te wachten bij de bank, omdat elke keer dat ik bijna aan de beurt was er wel weer een oudere dame of heer binnenkwam. Die overigens vaak genoeg fysiek prima in orde waren. Natuurlijk is dat soms frustrerend, maar dan heb ik gewoon pech. En discussies? Die zijn er eigenlijk nooit door de duidelijke regels. Best prettig voor de Brazilianen, die het liefst alle conflict uit de weg gaan.
Maar nu sta ik in Nederland. Het kassameisje kijkt inmiddels hulpeloos naar mij, dus schiet ik haar te hulp: “Ik heb ook in de rij gewacht, net als iedereen. Dus volgens mij is het een goed idee als u achteraan sluit.” De man doet net alsof ik niet besta, waardoor ik alleen maar bozer word. Wat denkt hij eigenlijk wel? Maar van mijn opmerkingen over zijn onbeschofte gedrag lijkt hij zich niets aan te trekken.
Terwijl ik uiteindelijk boos de winkel uitloop, moet ik denken aan Brazilië. Daar had deze man niet in de rij hoeven staan en ik had dus ook niet met hem in discussie gehoeven. Maar er is nog een groot verschil. En dat is eigenlijk veel belangrijker dan de vraag of hij wel of geen recht heeft op voorrang. Want uiteindelijk maken Brazilianen zich hier gewoon niet zo druk om. Loslaten is het devies.
Helaas gaat me dat nog niet echt gemakkelijk af. Ik zucht nog een keer diep. Ach, ze hebben ook gewoon gelijk, die Brazilianen. Want ik moet natuurlijk niet m’n humeur laten verpesten door zo’n vervelende vent. En dus zal ik hem nu maar snel vergeten en ga ik, omringd door leuke mensen, nog een paar dagen genieten van Nederland. Zodat ik bij thuiskomst in Brazilië weer met een grote glimlach de rijen kan trotseren.
Deze column verscheen op 27 maart 2014 op de website van RTL Nieuws.
Sandra Korstjens 