“Kijkt u maar deze kant op mevrouw en vertel me welke letter u ziet”, zegt de dokter vriendelijk. Een lichtflits verblindt me enkele seconden. “Eeeeh, een F.” “Heel goed, senhora. En nu nog even hierin knijpen.” Hij wijst op een half verroest apparaat met een handvat en gewichtjes. Ik knijp in het handvat, en de gewichtjes komen een stukje omhoog. De dokter zwijgt en krabbelt wat dingen op een papiertje. “Ben ik geslaagd?” vraag ik benauwd. “Ja hoor, nu moet u alleen de psychologische test nog doen.”
Als Nederlander in Brazilië mag je slechts zes maanden autorijden met je eigen rijbewijs. En hoewel ik hier geen auto heb, wil ik er wel legaal één kunnen huren. Dus zat er niets anders op: ik moest mijn Braziliaanse rijbewijs aanvragen. Ik verzamelde een heel boekwerk aan documenten en leverde het vervolgens in bij DETRAN, de overheidsinstantie die de rijbewijzen uitgeeft.
Dat was natuurlijk niet alles. Ik dacht dat ik misschien nog een keer moest afrijden of de Braziliaanse verkeersregels in mijn hoofd stampen. Maar dat was allemaal niet nodig. Wel moest ik na het doen van de medische test, de Braziliaanse overheid er ook nog van overtuigen dat ik psychisch in orde ben…
Streepjes
In het volgende kamertje staat een stoel met een uitklaptafeltje. Oude zooi. Een oudere dame in een lange witte doktersjas – de psycholoog? – geeft me een paar velletjes papier. Op eentje staan drie verticale streepjes. Ik kijk haar vragend aan. Is dit een grap? “Je moet deze streepjes natekenen, totdat ik stop zeg. Dan teken je een horizontaal streepje en ga je weer verder.”
Aangezien het doel hiervan me compleet ontgaat, ben ik bang dat ik het niet goed heb begrepen. Oh nee, straks slaag ik niet omdat ik niet snap hoe ik lijntjes moet tekenen! “En hoe lang moet ik dat dan doen?” vraag ik haar nog.”Vijf minuten”, klinkt het, “en we beginnen nu!”
Enigszins nerveus ga ik ijverig aan de slag. Als de vijf minuten voorbij zijn komt ze mijn blaadje inspecteren. “Heel goed gedaan!” Ik kijk naar het vel papier vol met rechte streepjes en gek genoeg bespeur ik een gevoel van trots bij mezelf.
Terug bij de rijbewijsinstantie overhandig ik het resultaat van mijn testen. Ik ben geslaagd! Het rijbewijs kan ik een week later ophalen.
Ferrari in de prak
Ik neem een taxi naar huis en staar uit het raampje. Het drukke verkeer van São Paulo trekt aan me voorbij. De stad waar richtingaanwijzers niet lijken te bestaan, bumperkleven de normaalste zaak van de wereld is en zebrapaden geen betekenis hebben. Het rijgedrag van de gemiddelde Braziliaan leidt dan ook regelmatig tot ongelukken. Vrijwel elke dag zie ik wel weer wat foto’s van autowrakken langskomen.
Eén foto trok afgelopen week m’n aandacht. Een automobilist reed ’s nachts op de rondweg van São Paulo met hoge snelheid z’n Ferrari 458 te pletter. Wonder boven wonder liepen de bestuurder en z’n vriendin slechts lichte verwondingen op.
Ik vraag me af of hij ook streepjes heeft moeten tekenen. En of hij toen geslaagd is voor de psychologische test. Want als je je twintig dagen oude Ferrari van €700.000,- in de prak rijdt, ben je wat mij betreft psychisch niet helemaal in orde…
Deze column verscheen op 18 mei 2013 op de website van RTL Nieuws.
Sandra Korstjens 