Ruim vijf jaar lang woonde ik naast het laagste punt in mijn wijk in São Paulo. Daardoor ben ik intussen een expert geworden. Zodra het gaat regenen, weet ik precies wat het lot is van de auto’s die op het kruispunt onder het flatgebouw geparkeerd staan.
Er zit een subtiel verschil tussen een gewone harde bui, waarbij de auto’s het net overleven, en een bui die de straten volledig blank zet. De rivier die dan ontstaat heeft al heel wat auto’s meegesleurd. Laatst spoelde er zelfs een grote vuilcontainer met tientallen vuilniszakken door de straat.
Zelf woonde ik op de tiende verdieping: hoog en droog dus. Maar wel met uitzicht op de chaos. Hoeveel auto’s ik in de afgelopen vijf jaar heb zien sneuvelen, durf ik niet te zeggen. Tientallen zonder twijfel. Maar ik denk zelfs honderden. Tijdens een groot concert in het stadion om de hoek, werden er op één avond alleen al een stuk of dertig auto’s verwoest door het water. Tegenwoordig komt de verkeerspolitie bij de eerste druppels al voorrijden. Om de chaos na een grote bui in goede banen te leiden.
Het zou natuurlijk handiger zijn als dat helemaal niet nodig was. Maar duidelijke waarschuwingsbordjes ophangen is blijkbaar al teveel gevraagd. Laat staan dat het de gemeente São Paulo lukt om de overstromingen onder controle te krijgen. Niet op het kruispunt bij mijn flatgebouw, maar ook niet in de rest van de stad.
Dat werd deze week weer eens pijnlijk duidelijk toen het in de nacht van zondag op maandag urenlang bleef regenen. In één nacht viel dezelfde hoeveelheid regen als normaal gesproken in bijna de hele maand. Op sommige plekken kwam het water twee meter hoog. Twaalf mensen kwamen om het leven. Anderen zaten vast op het dak van hun auto en moesten soms met jetski’s worden gered.
Eén van de portiers van het flatgebouw waar ik woonde, werd zelf hard getroffen. Haar huis liep volledig onder water en tijdens de overstroming zat ze uren op het dak. “Gelukkig leven we allemaal nog”, zegt ze. Maar het is niet meer dan een poging om zichzelf moed in te praten. Want al haar spullen raakte ze kwijt. De bewoners van het gebouw waar ze werkt, houden dan ook een inzamelingsactie om haar te helpen. Maar helaas is de kans enorm groot dat haar huis opnieuw een keer onder water komt te staan.
Zelf ben ik toevallig vorige week verhuisd, naar een iets hogere plek binnen de wijk en naar een nog hogere verdieping. Voor overstromingen hoef ik hier op de vijftiende verdieping niet bang te zijn. En mijn auto kan ik gelukkig ook binnen parkeren. Want zelfs mijn dochter van drie roept nu al: “Niet de auto op straat zetten, mama! Dan gaat hij kapot.”
Deze column verscheen op 14 maart 2019 op de website van RTL Nieuws
Sandra Korstjens 