Het begon met de benzinepomp. Daarna was de overdekte parkeerplaats aan de beurt. En uiteindelijk moesten ook de laatste paar achtergebleven winkels eraan geloven. Eén voor één werden ze gesloten. Het kruispunt voor mijn deur werd langzaam maar zeker omgetoverd tot een spookgebied. Afgezien dan van de rijen auto’s en bussen die er nog altijd, vaak ongeduldig, staan te wachten voor de stoplichten.
Natuurlijk had deze transformatie een belangrijke reden: mijn wijk zou eindelijk een eigen metrostation krijgen! Geen overbodige luxe in een stad waar het verkeer bovengronds vaak muurvast staat. En bovendien is uitbreiding van het metronet hoognodig, omdat er in deze miljoenenstad nog steeds maar 68,5 kilometer metrolijn ligt. In Londen zijn dat er bijvoorbeeld ruim 400 en in Peking ligt meer dan 550 kilometer. Geen wonder dat alles hier regelmatig vastloopt.
Nu geef ik eerlijk toe dat ik niet alleen maar stond te juichen. Want het vooruitzicht om een paar jaar lang een enorme bouwput voor de deur te hebben, is niet heel fijn. Maar ja, het was natuurlijk wel voor een goed doel. En als het lawaai te erg zou worden, kon ik altijd nog verhuizen, zo had ik bedacht.
Maar het is nu al weken geleden sinds de laatste winkel z’n deuren sloot. En sindsdien gebeurde er… niets. Nou ja, de witte schotten die krakers moeten tegenhouden, waren binnen de kortste keren bedekt met graffiti en politieke leuzen. Maar meer actie dan dat is er niet te bespeuren.
Ik vroeg me al af waar de bulldozers bleven, toen ik deze week op een krantenbericht stuitte: “Consortium schort de werkzaamheden van metrolijn 6 op.” Wat blijkt nu, vanwege financiële problemen is het project voor onbepaalde tijd stilgelegd. De bank heeft de geldkraan dichtgedraaid. Alle bedrijven in het consortium worden inmiddels onderzocht in ‘Operatie Wasstraat’, het grootste corruptieonderzoek in de Braziliaanse geschiedenis.
Nu is dit absoluut niet de eerste keer dat een metrolijn in São Paulo vertraging oploopt. Ik geloof zelfs dat er nog geen enkele lijn op tijd is opgeleverd. En dat heeft allerlei gevolgen. Zo staan er 46 nieuwe treinen tevergeefs te wachten tot ze in gebruik worden genomen. En alleen al de beveiliging en het onderhoud van vier ‘spookstations’ op een andere lijn, kostten vorig jaar meer dan 50.000 euro.
Maar beveiliging heb ik bij ‘mijn’ kruispunt nog niet gezien. Vanaf mijn balkon kijk ik uit op de nu al afbladderende gebouwen achter de muur van houten schotten. Het project had vooruitgang moeten betekenen, een kwaliteitsverbetering voor de wijk en zijn inwoners. Maar voorlopig zie ik de lege parkeerplaats en de verlaten winkels vooral als symbool van de Braziliaanse economie: tot stilstand gekomen op het verkeerde moment.
Deze column verscheen op 8 september 2016 op de website van RTL Nieuws.
Sandra Korstjens 